Ο Εμανουέλ Μακρόν διόρισε τον Σεμπαστιάν Λεκορνί, μέχρι πρότινος υπουργό Άμυνας, ως τον νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας, σηματοδοτώντας την πέμπτη αλλαγή σε αυτό το αξίωμα μέσα σε δύο χρόνια. Η επιλογή του 39χρονου Λεκορνί, μέλους του κόμματος Renaissance του Μακρόν, εξέπληξε πολλούς, καθώς δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες για έναν διορισμό από την Κεντροαριστερά, ιδίως από το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Ο Λεκορνί, γνωστός για το χαμηλό του προφίλ, είναι ο μόνος υπουργός που έχει παραμείνει στη θέση του από την πρώτη εκλογή του Μακρόν το 2017, παρά τους διαδοχικούς ανασχηματισμούς και τις πρόωρες εκλογές. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι συγκεντρώνει το 17% των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.

Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος δήλωσε στο Politico ότι ο Λεκορνί «πέτυχε καλά στον κόσμο του Μακρόν» και «διακρίνεται για την ικανότητα επιβίωσής του». Ο Λεκορνί έχει αποδείξει την πίστη του στον Μακρόν τα τελευταία επτά χρόνια. Το πολιτικό τους ύφος είναι παρόμοιο, και οι δύο άνδρες διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τη γαλλική επαρχία. Ο Λεκορνί εξακολουθεί να είναι μέλος του δημοτικού συμβουλίου της γενέτειράς του στη Νορμανδία, όπου περνάει τα Σαββατοκύριακα.

Παράλληλα, διατηρεί χαμηλό προφίλ, αποκαλύπτοντας λίγα για την προσωπική του ζωή και προβάλλοντας μια εικόνα συγκρατημένης σοβαρότητας. Ο ίδιος αρνιόταν ότι επιδιώκει την πρωθυπουργία. Ωστόσο, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, ο Λεκορνί φέρεται να είναι πιο φιλόδοξος, και θεωρείται ικανό κυβερνητικό στέλεχος από πολιτικούς και επιχειρηματίες.

Ένας γερουσιαστής κόμματος της αντιπολίτευσης αποκάλυψε: «Αν τον ρωτήσεις κάτι, θα διαπιστώσεις πόσο καλά ξέρει να μην απαντάει στην ερώτησή σου, δίνοντας την ίδια ώρα την εντύπωση ότι σε ακούει προσεκτικά. Είναι πολύ αποτελεσματικός σε αυτό».

Η πολιτική σταδιοδρομία του Λεκορνί ξεκίνησε στα 19 του, όταν διορίστηκε ως ο νεότερος κοινοβουλευτικός βοηθός των Κεντροδεξιών Ρεπουμπλικανών.

Έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του Μακρόν και της πρώτης κυρίας, Μπριζίτ, ο Λεκορνί ανέλαβε ευαίσθητες αποστολές, όπως η διοργάνωση ενός αμφιλεγόμενου δείπνου με προσκεκλημένους τους ηγέτες της Ακροδεξιάς, Μαρίν Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά.

Η δημοτικότητα του Λεκορνί στο σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος οφείλεται στην ομοφωνία των κομμάτων (εκτός της Αριστεράς) για την ανάγκη αμυντικής θωράκισης της Γαλλίας απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα.

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022, ο Λεκορνί, ο οποίος υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη χωροφυλακή και παραμένει στην εφεδρεία, έγινε το πρόσωπο της ανοικοδόμησης των ενόπλων δυνάμεων. Το 2023 προώθησε στην εθνοσυνέλευση νομοσχέδιο αμυντικού σχεδιασμού, με δαπάνες 413 δισ. ευρώ για την περίοδο 2024-2030.

Ο Μακρόν έσπευσε να ορίσει τον διάδοχο του Φρανσουά Μπαϊρού πριν από τις κινητοποιήσεις στα πρότυπα των «Κίτρινων Γιλέκων» και πριν αναχωρήσει για τη Νέα Υόρκη. Νωρίτερα, η Μαρίν Λεπέν κάλεσε τον Μακρόν να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν ζήτησε την παραίτησή του. Ωστόσο, και τα δύο ενδεχόμενα θεωρούνταν απίθανα.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο του πρωθυπουργού, αλλά η αριθμητική στην Εθνοσυνέλευση. Με το κοινοβούλιο διαιρεμένο σε τρεις πολιτικές οικογένειες, η εξασφάλιση πλειοψηφίας για την έγκριση ενός αντιδημοφιλούς προϋπολογισμού λιτότητας για το 2026 μοιάζει με άλυτο γρίφο.

Η κρίση που προκλήθηκε με την «πτώση» του Μπαϊρού δεν είναι η πρώτη που αντιμετωπίζει η Γαλλία. Από την πρώτη θητεία του Μακρόν, η χώρα έχει βιώσει μια σειρά από κοινωνικά και πολιτικά σοκ που έχουν αποδυναμώσει το κοινοβούλιο και έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση τη λειτουργικότητα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.

Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» δεν απέτρεψε την επανεκλογή του Μακρόν, αλλά συνέβαλε στη φθορά της αποδοχής του, υπογραμμίζοντας την έλλειψη σύνδεσης με τμήματα της εργατικής και μεσαίας τάξης. Επίσης, ενίσχυσε την απαίτηση για άμεση δημοκρατία.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα κοινωνικά κινήματα του 2023 ενάντια στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ενέτειναν την απομόνωση του προέδρου, με σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Αυτές φάνηκαν και στις εκλογές του 2024, οι οποίες ήταν ένα φιάσκο, καθώς δεν προέκυψε πλειοψηφία και πολλοί ψηφοφόροι ένιωσαν προδομένοι.

Το κεφάλαιο που άνοιξε φαίνεται πιο περίπλοκο από τα προηγούμενα, ιδίως επειδή οι δρόμοι αναμένεται να «μιλήσουν» δύο φορές μέσα σε λίγες ημέρες. Πρώτα, από το κίνημα «Bloquons Tout», και στη συνέχεια από τα συνδικάτα, τα οποία έχουν κηρύξει ημέρα δράσης στις 18 Σεπτεμβρίου. Κανείς δεν ξέρει τι θα αποφέρουν αυτές οι κινητοποιήσεις ή αν θα ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ακόμα κι η πιθανότητα αυτή δημιουργεί μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Το ζήτημα του εθνικού χρέους, που παρέμεινε στο παρασκήνιο κατά τη διάρκεια του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων» και ελάχιστα αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης για τις συντάξεις, βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της προσοχής.

Οι δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν το καλοκαίρι, μετά την ανακοίνωση του Μπαϊρού για μια περικοπή δαπανών ύψους 44 δισ. ευρώ το 2026, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, ειδικά για την προτεινόμενη κατάργηση δύο δημόσιων αργιών. Το μέτρο θεωρήθηκε άδικο για τους εργαζομένους, με το σύνθημα «Δουλέψτε περισσότερο για να κερδίσετε λιγότερα» να συνοψίζει τη δυσαρέσκεια.

Πλέον όλοι σκέφτονται το ενδεχόμενο διάλυσης της κυβέρνησης και προκήρυξης προεδρικών εκλογών, κάτι που θα ωφελούσε το RN, χωρίς όμως να του εγγυάται απόλυτη πλειοψηφία. Αυτό αναγκάζει τη Δεξιά να αντιμετωπίσει τους δικούς της δαίμονες. Εν τω μεταξύ, οι υποστηρικτές των πρόωρων εκλογών δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι αυτές θα αποκαταστήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή θα δώσουν νέα δυναμική.