Στο μέγαρο Μαξίμου φαίνεται να θεωρούν δεδομένη την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τις δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών και τα δημοσιεύματα φιλικών προς την κυβέρνηση μέσων, όπου ο πρώην πρωθυπουργός αντιμετωπίζεται σαν άτυπος ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ωστόσο, δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στην κυβέρνηση απέναντι στον Τσίπρα. Οι δηλώσεις του Άδωνη Γεωργιάδη διαφέρουν από αυτές του Παύλου Μαρινάκη, για παράδειγμα. Υπάρχει εξήγηση γι' αυτό.

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέψει, δεν θα είναι με τους όρους του παρελθόντος. Δεν θα επιστρέψει ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως επικεφαλής ενός νέου φορέα που θα επιδιώξει να ενώσει τον κεντροαριστερό χώρο. Θα είναι εισηγητής ενός νέου προγράμματος για τη χώρα, με στόχο την ανασύσταση του πολιτικού συστήματος και την έξοδο από την κρίση.

Επομένως, πριν διατυπώσει δημόσια την πολιτική του πρόταση, πριν διαμορφωθούν οι όροι της επιστροφής του και πριν εμφανιστεί ο νέος φορέας, είναι δύσκολο να υπάρξει μια σαφής πολιτική κατεύθυνση για το πώς θα αντιμετωπιστεί. Αυτή η αμηχανία δεν κυριαρχεί μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα, με αποτέλεσμα ο καθένας να τοποθετείται με βάση τη δική του ανάλυση.

Το επιτελείο Μητσοτάκη θεωρεί ότι οι προσωπικές επιθέσεις κατά του Αλέξη Τσίπρα είναι ο μόνος τρόπος να τον περιορίσουν πριν καν εμφανιστεί. Να ναρκοθετήσουν, δηλαδή, τον δρόμο της επιστροφής του. Όμως, αυτό δίνει στον Τσίπρα τη δυνατότητα να εξαντλήσει και να αχρηστεύσει αυτή την κριτική πριν ακόμα επανακάμψει. Όσο περισσότερο μιλάει το Μαξίμου εναντίον του Τσίπρα σήμερα, τόσο πιο εύκολη κάνει την επιστροφή του στο μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση, όλη αυτή η αναταραχή επιβεβαιώνει ένα πράγμα: το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν έχει πειστική εναλλακτική κυβερνητική λύση, καθώς όλοι οι αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί αρχηγοί έχουν αποτύχει σε αυτόν τον ρόλο. Έτσι, ο Τσίπρας φαντάζει ως η μόνη λύση εκ των πραγμάτων.