Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί μια παράσταση που επιχειρεί να εισχωρήσει στο υποσυνείδητο του Οιδίποδα, συνθέτοντας με φλας μπακ την πορεία του από την άγνοια στην αλήθεια. Δραματουργικά συνδυάζει τις σοφόκλειες τραγωδίες «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε μία ενιαία παράσταση, μια σύνθετη σύλληψη με σκηνογραφικές αναφορές στα θρησκευτικά μυστήρια του Μεσαίωνα.

Η παράσταση τολμά μια ερμηνεία του αρχαίου δράματος με «θέση» και άποψη, μια φιλοσοφική θεώρηση του Οιδίποδα, με επιρροές από την ψυχανάλυση, το καθολικό και ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, αλλά και το αστικό δράμα του Στρίντμπεργκ. Απέφυγε τους μακρόσυρτους διαλόγους και δημιούργησε έναν δραματικό πυρήνα γύρω από την αναμέτρηση του ανθρώπου με τη μοίρα και την υλοποίηση των χρησμών.

Η «επιδαύρεια ορχήστρα» μετατρέπεται σε νεκροταφείο, με ένα εντυπωσιακό μεσαιωνικό σκηνικό από την Εύα Μανιδάκη. Στο βάθος, το Σπίτι, όπου θα κλειστεί ο Οιδίποδας. Το εκκλησιαστικό όργανο, με τη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, δημιουργεί μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Ωστόσο, η παράσταση αφήνει προβληματισμούς, με την ερμηνεία του Νίκου Καραθάνου να προκαλεί εντύπωση παρωδίας, λόγω της θεατρικής υπερέκφρασης και απώλειας ελέγχου.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, στον ρόλο του Κρέοντα, εγκλωβίζεται σε μια μονοσήμαντη εκφορά του λόγου. Αντίθετα, ο Ορέστης Χαλκιάς είναι αποκαλυπτικός στον διπλό ρόλο του Τειρεσία και της Αντιγόνης, ενώ η Στεφανία Γουλιώτη, ως Ιοκάστη και Θησέας, τηρεί το μέτρο μιας φωνητικής και κινησιολογικής γραμμής που αναδεικνύει το τραγικό πάθος.

Η παράσταση, ως άθροισμα φιλοσοφικών και υπαρξιακών αναζητήσεων, ξεκινά με την εκκοσμίκευση του αρχαίου δράματος και καταλήγει ως μετεξέλιξη ενός θρησκευτικού δράματος. Παρόλα αυτά, η μεταφυσική τελείωση και το τραγικό ρίγος δεν επιτυγχάνονται και ο κόσμος επιστρέφει στο σκοτάδι. Όπως λέει και ο Κρέων: «Εδώ στο τίποτα που έφτασες, το τίποτα θα έχεις μόνο συντροφιά».