Μια σχεδόν απίστευτη, μα πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, έρχεται από την Ισπανία για να θολώσει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας.

Πρωταγωνιστής είναι ο Ενρίκ Μάρκο, ένας Ισπανός συνδικαλιστής, ο οποίος για χρόνια κατάφερνε να πείσει ολόκληρη την Ισπανία για ένα ξεδιάντροπο ψέμα: ότι υπήρξε εκτοπισμένος σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ευφράδεια και τα (ψεύτικα) δεινά που εξιστορούσε με πειστικότητα τον οδήγησαν μέχρι την προεδρία της ισπανικής ένωσης θυμάτων του Ολοκαυτώματος, μέχρι που ένας επίμονος ιστορικός, ερευνώντας το παρελθόν, αποκάλυψε την απάτη του.

Οι δημιουργοί της ταινίας "Μάρκο: Μια επινοημένη αλήθεια" (2024), Αϊτόρ Αρέγκι και Τζον Γκαράνιο, δίνουν ντοκιμαντερίστικη υφή σε ένα μυθοπλαστικό σύνολο, το οποίο έτσι κι αλλιώς «παίζει» στα σύνορα μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής έχει πείσει τους πάντες, από την ισπανική κυβέρνηση μέχρι την οικογένειά του –ίσως και τον εαυτό του;– ότι ήταν ένας από τους 9.000 συμπατριώτες του που φυλακίστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μετά τον ισπανικό εμφύλιο.

Όπως σημειώνουν οι δύο σκηνοθέτες: «Είναι κάτι σαν ένας παραμορφωτικός καθρέφτης. Μόνο ο ίδιος ξέρει ποιος πραγματικά είναι ο Ενρίκ Μάρκο. Αλλά το πιο πιθανό είναι ότι κοροϊδεύει και τον εαυτό του. Ο Μάρκο συχνά υπερασπιζόταν τον εαυτό του λέγοντας: “Είμαι ψεύτης, αλλά και ποιος δεν είναι;”. Και σε κάποιο βαθμό έχει δίκιο. Όλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, και ο κινηματογράφος είναι επίσης μια μορφή χειραγώγησης. Θέλαμε να το δείξουμε αυτό, αναμειγνύοντας διαφορετικά φορμά και θολώνοντας τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ».

Τα σημάδια της εξαπάτησης και της ματαιοδοξίας διακρίνονται εξαρχής: ο Μάρκο δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει επίσημο πιστοποιητικό από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ λίγο αργότερα τον βλέπουμε να βάφει το μουστάκι και τα μαλλιά του, καθώς ετοιμάζεται για μία ακόμη ομιλία. Παράλληλα, είναι δύσκολο να αντιπαθήσει κανείς εντελώς αυτόν τον παράξενο απατεώνα, χάρη στην ερμηνεία του Εντουάρντ Φερνάντεθ, ο οποίος περιβάλλει τα ελαττώματα του χαρακτήρα με μια ιδιότυπη τρυφερότητα, κερδίζοντας το βραβείο Γκόγια για τον ρόλο του.