Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, η ταινία "The Voice of Hind Rajab" έκανε πρεμιέρα, αφήνοντας ελάχιστους ασυγκίνητους. Όπως έγραψε ο Alex Ritman στο Variety, η Sale Grande σίγησε μπροστά στην αληθινή ιστορία.

Το δράμα της Τυνήσιας σκηνοθέτιδας Kaouther Ben Hania, μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες του φεστιβάλ, αφηγείται την τραγική ιστορία της Hind Rajab, ενός πεντάχρονου κοριτσιού από την Παλαιστίνη.

Η ταινία καταχειροκροτήθηκε για 22 λεπτά, με το κοινό να υψώνει συνθήματα ενάντια στις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα. Ο Ritman σημείωσε ότι "σε μια προσπάθεια να διαλυθεί το πλήθος, έσβησαν τα φώτα, αλλά το χειροκρότημα συνεχίστηκε".

Οι θεατές κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες, ενώ οι εκτελεστικοί παραγωγοί Χοακίν Φίνιξ και Ρούνι Μάρα, μαζί με την ομάδα παραγωγής, φωτογραφήθηκαν στο κόκκινο χαλί κρατώντας μια φωτογραφία της Hind Rajab. Ο Φίνιξ φορούσε επίσης μια καρφίτσα με το λογότυπο Artists for Ceasefire.

Η ιστορία της Hind ξεκινά στις 29 Ιανουαρίου 2024, όταν το κορίτσι, μαζί με τη θεία, τον θείο και τα ξαδέρφια της, προσπάθησαν να διαφύγουν από τη γειτονιά Tel al-Hawa της Γάζας.

Ο ισραηλινός στρατός άνοιξε πυρ εναντίον του αυτοκινήτου, σκοτώνοντας όλους εκτός από την Hind και τη 15χρονη ξαδέρφη της, Layan. Η Layan κάλεσε τρομοκρατημένη την Παλαιστινιακή Ερυθρά Ημισέληνο (PRCS), αναφέροντας ότι ένα τανκ πυροβολούσε το αυτοκίνητο. Στην ηχογράφηση ακούγονταν οι κραυγές της καθώς την πυροβολούσαν.

Όταν η PRCS κάλεσε ξανά, απάντησε η Hind, η μόνη επιζήσασα, περιτριγυρισμένη από τα πτώματα των συγγενών της. Μίλησε για ένα τανκ και παρακάλεσε να τη σώσουν, αναφέροντας ότι φοβόταν επειδή σκοτείνιαζε.

Μετά από ώρες αναμονής, το υπουργείο Υγείας διαπραγματεύτηκε με τις ισραηλινές αρχές για ασφαλή πρόσβαση ασθενοφόρου. Το παραϊατρικό προσωπικό έφτασε περίπου στις 6 το απόγευμα, αλλά δέχθηκε πυρά κατά την άφιξή του. Δύο εβδομάδες αργότερα, βρέθηκαν τα λείψανά τους μαζί με τις σορούς της Hind και της οικογένειάς της.

Η ταινία χρησιμοποιεί την ηχογράφηση του διαλόγου του μικρού κοριτσιού με το ιατρικό προσωπικό, τα τελευταία λεπτά της ζωής της, για να αφηγηθεί την ιστορία της.

Ο δημοσιογράφος Owen Jones, σε άρθρο του στον Guardian, έγραψε ότι «μετά από κάθε φρικαλεότητα, το ισραηλινό κράτος αρνείται, αποσπά την προσοχή, εξαπατά και περιμένει να στραφεί η προσοχή αλλού. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν συμπράξει σε αυτή τη στρατηγική, επιτρέποντας στο Ισραήλ να συνεχίσει τη γενοκτονική του επίθεση».

Στην κριτική του για την ταινία, ο Guy Lodge του Variety σημειώνει: «Η Ben Hania φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με την πραγματική μοίρα ενός από τα πάνω από 18.000 παιδιά που έχουν σκοτωθεί σε μια συνεχιζόμενη γενοκτονία, κάνοντας αυτό το τρομακτικό αρχείο ήχου διάρκειας 70 λεπτών το επίκεντρο της ταινίας της».

Ο Damon Wise του Deadline αναφέρει ότι η ταινία «αποτελεί ένα παράθυρο στον κόσμο της εθελοντικής υπηρεσίας της Εταιρείας Ερυθράς Ημισελήνου της Παλαιστίνης (PRCS), αντιμετωπίζοντας τις φρικαλεότητες στη Γάζα μέσα στο αποστειρωμένο περιβάλλον ενός τηλεφωνικού κέντρου».