Το ερώτημα αν θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος παραμένει αναπάντητο. Προς το παρόν, το Μέγαρο Μαξίμου έχει ξεκινήσει μια διαδικασία διερεύνησης του εδάφους, προκειμένου να σταθμίσει τις αντιδράσεις. Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί, η πολιτική είναι ένα ρευστό πεδίο και οι δεσμεύσεις δεν είναι πάντα αιώνιες.

Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να τροποποιηθεί ο εκλογικός νόμος. Ο πρώτος αφορά τη μείωση του ποσοστού που απαιτείται για το πρώτο κόμμα, προκειμένου να λάβει το μπόνους των επιπλέον εδρών. Αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας τυχοδιωκτικός ελιγμός, με μοναδικό γνώμονα την εξασφάλιση της νίκης.

Ο δεύτερος τρόπος είναι η αύξηση του ποσοστού που απαιτείται για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή. Αυτό το ζήτημα έχει τεθεί εδώ και καιρό και αξίζει να συζητηθεί, καθώς προϋπήρχε των σημερινών πολιτικών πιέσεων που αντιμετωπίζει η Νέα Δημοκρατία.

Σήμερα, το όριο εισόδου στη Βουλή είναι 3%. Αυτό σημαίνει ότι ένα κόμμα μπορεί να εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο με περίπου 200.000 ψήφους. Για παράδειγμα, η Νίκη εισήλθε στη Βουλή με 192.000 ψήφους και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με 165.000. Στο παρελθόν, η Χρυσή Αυγή είχε αναδειχθεί σε τρίτο κόμμα με 380.000 ψήφους. Ακόμη και οι «Σπαρτιάτες» κατάφεραν να συγκεντρώσουν 241.000 ψήφους και να λάβουν 4,63%.

Αυτά τα δεδομένα υποδεικνύουν ότι, αν μια μεγάλη αθλητική ομάδα αποφάσιζε να δημιουργήσει ένα κόμμα, θα μπορούσε εύκολα να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Σε μια εποχή έντονου αντισυστημισμού, είναι πιθανό να δούμε διάφορα νέα πολιτικά μορφώματα να αναδύονται. Μια ομάδα με ευφάνταστες ιδέες μπορεί να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό προφίλ στα social media και, στη συνέχεια, να μεταφέρει την επιτυχία της στο Κοινοβούλιο. Αυτό δεν είναι απίθανο, καθώς αρκετές χώρες στην Ευρώπη (11) έχουν ήδη θέσει το όριο εισόδου στο 5%, ώστε να αποφύγουν την παρουσία φασαριόζων και τυχοδιωκτικών στοιχείων στο πολιτικό σύστημα.

Ωστόσο, υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα κατά μιας τέτοιας αλλαγής. Αν το όριο του 5% ίσχυε στις προηγούμενες εκλογές, η Βουλή θα ήταν τετρακομματική, γεγονός που θα έθετε ζήτημα δημοκρατικής εκπροσώπησης, καθώς ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος (περίπου 20%) θα έμενε χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Η ουσία είναι ότι με όριο εισόδου στο 3%, το Κοινοβούλιο αντικατοπτρίζει την κοινωνική πραγματικότητα, ενώ με όριο στο 5%, η προτεραιότητα δίνεται στη σταθερότητα της διακυβέρνησης. Όποια και αν είναι η επιλογή, υπάρχει ένα τίμημα: είτε θυσιάζεται η εκπροσώπηση για τη σταθερότητα, είτε η σταθερότητα για την εκπροσώπηση.

Είναι ένα ενδιαφέρον debate με μικροκομματικές σκοπιμότητες, αλλά και υπαρξιακό προσανατολισμό. Απαιτεί ευρεία συναίνεση και κάθε απόφαση θα έχει επιπτώσεις.